Doubt

I don't know anymore. You confuse me. Is it wrong for me not to get it?
There's this point at which you look at me and tell me I'm wonderful. Tell me how much you like how cool I am, how much I understand you, that you know I really try and that I've become so much happier... "I've never seen you this happy.. It's so great" you said. "You've come such a long way, you try so hard, it's really getting better!" you said.

And then I blinked and there you were, looking far too serious. Doubting us. Doubting me. Doubting if this is such a good idea. You don't know if you care "like a boyfriend" you said... You had to figure it out.

I blinked again and there you were, having a great time with me. I was fine, I was happy, and so were you. No fucking issues. I thought I did a good job reminding you how much better we were doing...

And again, I blinked and there you were, talking about how you need "alone time", which is fine, but still this sense of not knowing. You need time to figure out if we are a good idea...

I don't know anymore. Weren't you the one who said it was gonna take a long time before this got serious for you? Weren't you the one saying it would be a while before you got attached? Before you'd know if this would work, that only time could tell? And now after what, BARELY three months you go on about how you need to "think about it" and "figure out" if this is gonna work, before moving on. What the? So based on BARELY 3 months, of which the beginning was a mess and the entire last month was circumstantial crap (exams, seriously, you really wanna compare that to everyday stuff?), you're suddenly gonna be able to make a decent analysis of us? No way right? :s

Lucky

I feel sorry for what you've lost
You never asked for any of it
It makes me kinda sad
That I am the lucky one

Nevertheless
Don't push it into my shoes
I can't help
Being the lucky one

Though I know you're hurting
I think you should grow up
You're childish thinking
Made me the lucky one

I hope you find peace
And satisfaction somewhere
I hope you can grow
So we can be The Lucky Ones.

The only thing that says it all

Metaphor - In Flames

You stole my pure intentions
You are the sickness in between
Let me in, I’ll bury the pain

You taught me to be sad as you
You almost made me take it all
Let me in, I’ll bury the pain

You bend me and you shake me
You beg me then you break me
Let me in, I’ll bury the pain

You made me feel like a sinner
Now you fear you’ll die alone
Let me in, I’ll bury the pain

The sickness that you are
A plague that made me starve
Do you think you can show me
How I come this far?

The sickness that you are
A plague that made me starve
Do you think you can show me
How I come this far?

I feel it’s taking over
And everything falls dark
Break me open, the desperate cry

The sickness that you are
A plague that made me starve
Do you think you can show me
How I come this far?

The sickness that you are
A plague that made me starve
Do you think you can show me
How I come this far?

Tolerance

Ik ben, voor zover ik me herinner, nog nooit zo kwaad, verward, teleurgesteld, onzeker, pissed en stressed-out geweest. Fucking kutzever.

Ik snap er echt geen hól meer van. Je probeert je als mens zo goed en kwaad het kan uit miserie en catastrofe te houden en tóch gaat het fout. Het gaat godverdomd áltijd fout. Why? Echt, wtf... Voor zover je er zelf wat aan kan helpen wil je lief en aardig zijn en niemands leven verkloten en well, shit happens. maar het BOEIT niet. Het boeit geen zak of je geprobeerd hebt de dingen niet te verfucken, het maakt geen reet uit of je zo fatsoenlijk geweest bent de keuze te laten aan de mensen die er wél wat mee te maken hebben. Vroeg of laat komt het toch op jouw nek terecht. En dan ben je de bitch.
Eerst de godverdomde trut die met je vriendje aan de haal ging (which was niet de bedoeling en which is nieteens wáár), dan de godverdomde aanleiding tot scheefgroeiende relaties (ja, want dat was mijn hele dóel, seriously...), dan het godverdomde kutwijf die tóch geen schijn van kans maakt, maar tóch een godverdomd kutwijf is omdat ze toevallig menselijk is en ook wat voelt.
Wat ís dat voor gezeik trouwens, dat gedoe over vertrouwen schaden en al die shit. Did I, really? Want voor zover ik me herinner heb ik hier niemand wat misdaan, behalve emoties getoond waarmee ik dan nog ten zeerste van plan was uiterst realistisch om te gaan en ze aldus te laten voor wat ze waren. Wat heb ik gedaan, in hémelsnaam? What the fuck did I do? Wat ik me óók herinner was dat ík niet degene was die achterhield hoe ik me echt voelde bij een aantal situaties. Nee, fijn.. ga je in mijn gezicht doen alsof alles leuk en aardig is en dan ben ík de bitch die je vertrouwen geschaad heeft? Je behandelt me als een stuk stront omwille van een gevoel, geeft me geen seconde de tijd om het je eens deftig uit te leggen, stelt een of andere verdomde roteis waarvan je wéét dat ie te belachelijk is voor woorden (om er maar niet bij te zeggen dat je blijkbaar in de plááts van anderen zat te beslissen of die eis ok was of niet), gaat míj de schuld geven van je verfuckte relatie op elke manier die gewoon geenszins gegrond is, zit me daarna met een schuldgevoel op te zadelen wat eigenlijk niet op z'n plaats is en gaat me dan achteraf nog betichten van ongewenste bemoeienissen terwijl jíj toch echt degene was die mij contacteerde.

Gódverdomme.

En spreek volgende keer voor jezelf, for fuck's sake, in plaats van voor de rest van de fucking wereld.

GODVERDOMME!!!!!

Ana and the mirror

I thought you left, left for good.
I kicked you out, you have no right
To return here.
I loved your reflection
And what you promised me
You made me love
The hate for me
Made me hate myself
For wanting you

I kicked you out
You have no right
To make me sick and strip
my choice of what I'll be
I'd love to let you back in
And hate to hate the mirror
Again.
I'd hate to let you back in
And love your twists
Of reality.

I kicked you out
You returned to where you
Never belonged.

I will make you leave.
I can't.
But will.

It's just a thought.

Bits and pieces of affection
Point me in the direction
Of losing all of my protection
From Neglect

While I write my words, unheard
In silence of explosions of thoughts
In the final end confusing
Contradicting each part of thinking

Hiding from my truth and minding only
That thoughts of you are left unharmed
Unbroken, untouched, unspoken

Breaking under the burden
Of faking reality, making my way
Through the fog of my mind
And taking in all it's uncertainties

Unaware of all untold and unseen
Grows the awareness of
Wrong impressions, unclear confessions
And battles won by the piercing dagger of memory

In my bubble I remain
Clearly contradictory and
Confusingly unclear.

The Myth of Equality?

Zoals vele andere begrippen is ook de definitie van "gelijkheid" wel eens een punt van discussie. Daarbij hoef je niet per se tot een consensus te komen, gelijkheid kent vele vormen en gezichten en het is allemaal best, zolang we maar duidelijk zijn natuurlijk!

Laten we teruggaan naar de teergeliefde Kerk van Satan. Wat zeggen die daar nou eigenlijk precies over (of duidelijker: welke interpretatie geef ik daaraan)?
Een van de grootste punten van the Curch of Satan stelt dat het maar eens gedaan moet zijn met wat zij noemen "the myth of equality". Mensen zijn nu eenmaal niet gelijk geboren, niet even handig, niet even slim, niet even sociaal vaardig, niet even goed... En doorheen dit alles geldt het recht van de sterkste. De illusie dat iedereen als gelijke geboren wordt, leidt, zo zegt men, tot middelmatigheid, tot het voortrekken van zwakkeren ten nadele van de sterken. En laat dat nou niet the natural order of things zijn.

Maar dan stelt www.churchofsatan.com ook zo:

No one should be protected from the effects of his own stupidity
Everyone must experience the consequences of his own actions—for good or ill.
The opportunity for anyone to live within a total environment of his or her choice.

Om maar een aantal dingen te noemen natuurlijk. Het principe dat niet ieder mens gelijk geboren wordt, dat mensen verschillen in intelligentie, persoonlijkheid, dat de ene persoon al een beter karakter heeft dan de ander, zijn dingen die geen hond in onze samenleving kan ontkennen. Voorgaande is gelukkig niet het enige wat "gelijkheid" definiëert, sterker zelfs, ik ben persoonlijk van mening dat het zelfs enigzins misleidend is. Gelijkheid gaat mij veel meer om het principe dat, hoe veschillend we ook zijn, we állemaal recht hebben op dezelfde basis, we állemaal verantwoordelijk zijn voor onze eigen fouten en we daar dus ook állemaal de consequenties van horen te dragen, we állemaal recht hebben op het respect dat we verdienen. Hoeveel gelijker kan het dan nog worden? Satanisme predikt dat ieder mens, ongeacht zijn doen en laten, ongeacht zijn geslacht, zónder uitzondering recht heeft op en verantwoordelijkheid te dragen heeft voor wat hem toekomt.

Maar zo wordt gelijkheid niet door ons gedefiniëert. In ónze maatschappij moet iedereen dezelfde kánsen krijgen. Dat betekent dat iemand die van nature zwakker is en dus een kleinere kans heeft op een bepaald succes, plots meer recht heeft op steun allerhande van buitenaf. (Je ziet al waar het mis loopt.) De visie van Ons Aller Satan even daar gelaten, roept mijn empathische zelf nu dat die arme, minder bedeelde sukkeltjes inderdáád meer mogen krijgen dan ik. Dat neemt niet weg dat het meer dan te vaak extreme vormen aanneemt. Deze vorm van samenleven creëert het kwalijke neveneffect van bloedzuigers, parasieten, profiteurs en ja, die zou ik ook liever tegengaan.

"We moeten de zwakken in de maatschappij helpen en tja... als dat per ongeluk gepaard gaat met profiteurs, jammer..."

Nee.

We moeten de zwakken in de maatschappij helpen in die mate dat de kans op profiteren geminimaliseerd wordt en als er daardoor soms mensen in de kou blijven staan, tja... jammer.

Maar wie stelt het in al zijn puurheid (zonder dat ik het daar dan per se mee eens ben) nog het meest accuraat:

Satan says: Fuck profiteurs, iedereen gelijk voor de wet. Als je het redden kan, mooi. Anders dikke pech. Point finale.

Ave Satanas

Ik heb zo mijn ideetjes over de Wereld en de Mensheid, ik zou mits genoeg tijd hele boeken kunnen schrijven. Ik heb helaas niet genoeg tijd, en het is toch allemaal zo heerlijk complex voor een ander en doodsimpel voor mijzelf. Geen tijd dus, maar zo nu en dan is de fractie van een reflectie op een splinter van ons bestaan ook best voldoende.

Satanisme! Ik ben geen practitioner, ik heb niet een soort van behoefte om mijn mens- en wereldbeeld onder te brengen in een hokje, geen drang om door middel van een benaming een band met zogenaamd gelijkgestemden te zoeken of benadrukken. Maar for the sake of interessant, makkelijk en nuttiger tijdverdrijf dan slapen... Ach.
Satan, geen god, geen gevallen engel, geen vaag figuur uit de fucking onderwereld waaraan je kleine kindjes moet offeren. Satan, symboliek, jawel! Tegen de hypocrisie, tegen het wegcijferen van jezelf voor een ander, tegen vruchteloos dromen en op je luie achterste zitten terwijl je kijkt hoe het allemaal toch nooit waar zal worden. Satan: gelijkheid, rechtvaardigheid, verantwoordelijkheid. Mannen zijn niet beter dan vrouwen en als iemand je al dan niet letterlijk een mep in je gezicht verkoopt, mag je daar bést godverdomde pissed over zijn.
Respect. Respect is the key word. Respect voor andermans eigendom, respect voor andermans lichaam, respect voor andermans mening. Satan doet niet mee aan ongevraagd je shit op een ander z'n schouders laden, Satan doet niet mee aan ongevraagde bemoeienissen van de hoogste graad. Als jij respect hebt voor mij, heb ik respect voor jou. Mooi toch?
Satan heeft een hekel aan stupiditeit, ongeoorloofde pretentie, kuddegedrag,...

Ik ben enkel optimistischer. De gemiddelde zelf-uitgeroepen satanist leeft met de constante aandacht voor het feit dat de meeste mensen niet zijn zoals hij. De gemiddelde satanist gaat niet uit van de goede wil van zijn medemens en is as such erg vatbaar voor het afsluiten van zichzelf. De constante waakzaamheid, de "they will take me down when they can" attitude... Beetje jammer.

Arme Satanisten. Ze hebben zo'n fijne rechtvaardige, gebalanceerde visie op hoe het allemaal zou moeten, en tegelijk zo'n gebrek aan vertrouwen. Wat heb je nou aan respect, balans en gelijkheid zonder een fuck vertrouwen? Satanisme maakt zichzelf elitair, ik vind dat ongeoorloofde pretentie. Zij niet, da's hun goed recht, maar ik vraag me af wat ze proberen te bereiken door zich ze te verheffen boven de rest van de mensheid, want ja, de rest is minder. This creature is indestructible as long as it has a divintity counter on it. Het is maar wat je Divinity noemt (het zal weer een van de vele dingen blijken waarbij ik moeite heb mijn visie, definition if you will, te verwoorden. Ooit doe ik wel een poging, er is nood aan verduidelijking).

The Beauty of Mystery

Yet another page
In yet another book
The start of yet another chapter
Or maybe yet again the same
That had not yet been finished

Though I'd like to think it does,
It serves no goal or purpose
Which is why I keep getting stuck
In the middle of myself

Then my thoughts are kind of troubled
And my wishes not so clear
Then the path that lies before me
I no longer hold so dear
As I thought I always would,
Never thought I really could,
Everyone else said I should

Now the vision of the future
I was so sure of before
Feels more like a distant prophecy
Drawn forth from ancient lore.

And in all that seems uncertain
I reach for the heavy curtain
Which will choose to rise or fall
And know destiny of all

So starts yet another chapter
And yet another phase
Of the journey of humanity
Through life's amazing maze

In the Balance of Being

I am thankful for what I have found
And a bit surprised that I did finally find it.
I walk a line in the middle, in circles
With corners and turns.
It is straight and winding, in sense.
The middle, above both sides.
Inbetween is only an ever rocking back and forth.
My view is objectively colored with
Reason driven by emotional whirlpools
And empathy, where pain
Is no trigger to darker times
But a chance of growth if we only
Open. Feel. Show.
When we only
Share. Trust. Know
without knowledge, willing
To suspend grounds on which we've based
Previous selves.
I believe, walk
In the Balance of Being
Where we don't feel another urge to create
A new version of us.
Only to refind the truthful First of what we were
Shed the fear to share the reflection
We have not dared to look at for so long.
To be again the flawed perfection and Love
As We Are.

London, the Tuesday Sequel.

Dinsdag:

Na een nachtje pijn lijden in ons belabberde bed, toast, choco (van nutella!!!) en wat ochtend TV, begaven we ons met metro en al naar het Science Museum. Bij het verlaten van metrostation Gloucester Road, beslisten we dat we toch eerst maar onze terugkerende honger gingen stillen. Daartoe leende zich The Patisserie, wat toch wel lichtelijk een hoogstandje was! Kleurijk interieur, en het sinaasappelsap dat je thuis zelf perst, kan in versheid nog niet eens bíjna tippen aan die van het oranje goedje hier. Fuck Appelsientje, voortaan haal ik mijn sapjes in Londen!
Maagje vol, back on the road to the Science Museum! Dat bleek nog niet eens zo simpel... Ons plannetje van Londen bereikte blijkbaar ongekende hoogtes van onduidelijkheid. We namen een foute afslag waardoor wa natuurlijk wel mooi naast het gebouw belandden, wat de bedoeling was, maar geheel aan de verkeerde kant. Wisten wij veel..... Na veel te ver blokje om lopen, besloten we dat het toch beter was even te bellen met de mensen met wie we hadden afgesproken (waarom deden we dat niet gewoon eerder....). Die hadden het wél gevonden en regisseerden ons dan ook telefonisch maar vakkundig naar de ingang.
Het science museum was best fijn. Naast een verreiking van mijn vliegtuigkennis, werd ook mijn inzicht in de medische geschiedenis weer wat groter. We wilden nog wel wat anders doen, dus ergens in de late namiddag vertrokken we naar andere oorden.
Camden Town, maar dan nu Camden Market etcetera! Wat een paradijs! Het krioelt er van de alternatievelingen en allochtonen, standjes met hippie-prularia, gothic goodies, London gadgets, de ene tattoo-shop na de andere... Ik ben verliefd. Ik heb een nieuwe hobby... Vanaf nu gaat het geld wat ik normaal aan vakantie uit zou geven steevast naar een dagje shoppen in Camden!

Mind Camden, this shit creates Gaps, in ur mind!

Londen was dus vet. Enkele highlights:

-Camden Town (pingelen, de man met zijn Tulband, het Hoedje van D.)
-Harrods, where money means everything
-The tube (and for fuck's sake mind the gap)
-The British Museum (and all its belongings)


Maandag:

Na véél te vroeg opstaan, een stámpvolle trein naar Brussel-Zuid en 7415913 paspoortcontroles bevonden we ons dan eindelijk aan boord van de Eurostar naar Londen. 't Was niet gezellig, ik kon niet slapen, mijn benen hadden te weinig plek en we liepen bijna een uur vertraging op onderweg, maar na veel gesukkel zetten we dan toch voet op Engelse bodem. Wisten wij veel dat vreeslijker tijden ons te wachten stonden! Door onderandere het Londense KUTweer lag zowat de helft van de Londense metro op z'n achterste en zat de andere helft te knoeien met vertragingen. Gevolg was natuurlijk overvolle wagons, geen plek voor je bagage, geïrriteerde mensen overal en klem raken tussen de deuren. Nog geen tien minuten in London City of we moesten D. redden van de vermorzelingsdood toen ze niet snel genoeg de metro op sprong. Nog een geluk dat we met z'n allen heelhuids bij het hotel aankwamen.
De voetpaden lagen natuurlijk vol sneeuw en aldus waren mijn schoenen en sokken zo goed als doorweekt nog voor ik m'n hotelkamer bereikt had. En oh wat suckte ook dat... De veren staken bijna door de matras, onze badkamer maakte lawaai, onze douche hing nog met haken en ogen aan elkaar, 4 kanalen op de tv.... Terwijl J&L vrolijk zaten te wezen met digitale tv, fatsoenlijke sanitaire voorzieningen en een extra bed. D en ik zaten op de koop toe op de derde verdieping en de lift was om in je broek te pissen van schrik. Ik heb echt nog NOOIT zo'n gammel ding gezien, en gezond klinken deed ie ook niet! We hebben dan maar even onze bagage gedropt en zijn gelijk wat gaan eten in de buurt van Covent Garden.
In Londen krijg je bij zo ongeveer álles wat je bestelt friet. Van die dikke ja... Eten in Londen is ook belachelijk duur. Eventjes simpel lunchen kost je snel tien pond. Ik heb verder ook niet zo'n hoge dunk gekregen van de Londense culinaire wereld.. Als je het een beetje doenbaar wil houden qua prijs, is het allemaal nogal simplistisch en komt je kont ook vaak terecht op een afgesleten bank of een krukje in plaats van op een comfortabele stoel. Maar ach, het is zo lekker typisch...
We zijn nog wat slaap gaan inhalen op hotel, om ons dan 's avonds te begeven naar Camden Town, of in ieder geval de burgerking aldaar. L. heeft meteen haar handtas van een poging tot diefstal weten te redden, wat een avontuur! De burgerking was voorzien van een zeer mateloos enthousiaste, aziatische werknemer. Hij glunderde van pret toen we verduidelijkten dat de duitser die een "menu" vroeg eigenlijk een "meal" bedoelde en gooide vol jolijt met zakjes saus in het rond, zoveel we maar wilden. Later wees ie ons de weg naar KoKo, de naar zijn mening enige fatsoenlijke club in de buurt. Wij hadden echter niet veel zin in discothekerige toestanden en hebben ons collectieve achterste neergezet in "The Crescent", wat later ons Camden Stamcafé zou worden.
The Crescent was eigenlijk echt gezellig. Ik gooide er al meteen mijn cola om, maakte er wat grapjes over met het barpersoneel en vroeg toen maar gelijk een kaartspel. We hebben ons wat bezig gehouden met Wiezen (hell yeah!), waarop de Bompa van de Buurt ons de les kwam spellen: dat we niet mochten gokken in de pub! yeah right.... The Crescent heeft ons geleerd dat J. een zeer begeerlijk stuk vlees is waartoe vooral oudere vrouwen zich aangetrokken voelen. Ze was niet eens zo lelijk, al voelde J. zich toch wel wat van zijn eer ontdaan... ^^


Het is half 3 's nachts, verder verslag volgt Later!

Rien

Uiteraard mogen jullie nu met z'n allen de naam van mijn hoofdpersonage weten: Rien. Ik ben ondertussen vlijtig aan het schrijven (of typen, om het even semantisch correct te houden) en het gaat tot nu toe zeer vlotjes! Hopelijk heb ik niet snel last van writers block en blijft het enige tijd zo lekker lopen.

Alvast dank aan K. (you know who you are) voor het evalueren van het plot, en D. (you know too) voor haar uiterst kritische blik op stijl, woordgebruik, verhaalopbouw en zinsconstructie! Natuurlijk ook aan een aantal anderen die zo lief wilden zijn mijn probeersel tot nu toe al eens te lezen en te voorzien van een opmerking hier en daar. Er begint zich stilaan een ware redactie van Kenners te vormen die mij te hulp schieten bij spellings- en typfoutjes, grammaticale escapades en stilistische blunders. Gij zijt mij allen zeer waardevol!

Morgen moet ik mij morgen helaas op Geschiedenis van de Engelse Literatuur I storten in plaats van op Rien (en ze is nog zo lekker :( ) om mijn examen van maandag tot een goed einde te brengen, maar daarna kan ik lekker veel tijd vrijmaken en mijn fantasie de vrije loop laten. Hoera!

Ingelbien, Londen en Lesbianism of the whateverest century!

Zowaar, ik vind weer de tijd om een kleine update van de recentste gebeurtenissen neer te tokkelen!

Allereerst bevind ik mij in een staat van extase, want eindelijk, eíndelijk is Spaans voor heel eventjes verleden tijd. Een kleine "note to self" dan wel: volgend semester beter mijn woordenschat bijhouden, check!
Spaans is dus even afgelopen en dat betekent dat ik mij nu vol vreugd en jolijt op de cursus van mijn allergrootste academisch voorbeeld tot nu toe heb kunnen storten. Geschiedenis van de Engelse literatuur, wat een hemel, zulk een literaire verrijking... Ik ingelbien de ganse dag! (Ingelbienen: Het intensief, vaak met enigzins romantische gevoelens, bestuderen van de Engelse literaire geschiedenis - ik heb geïngelbiend-) Ik heb dus nog een paar heerlijke dagen met mijn neus in de Norton Anthology voor de boeg.
Nog meer heugelijk nieuws dan: Mijn Leuven-gang en ik gaan naar Londen. Jaja, u hoort het (enfin, leest). Vier dagen van Brits verderf staan ons te wachten, vier dagen lang stiekem foto's maken van praktijken die eigenlijk niet aan de buitenwereld mogen worden getoond (en dan op facebook zetten, uiteraard!). Mijn pondjes zijn al gewisseld, nog een weekje en ik kan mij mengen onder de alternatievelingen van Camden Town!

Last but not least heb ik ondertussen een groffe schets in mijn hoofd van het main character voor dat wat mijn eerste literaire pronkstuk moet worden. Hoe vreeslijk stuiterig en euforisch ik daar ook van word, ik kan er hier op mijn blog natuurlijk niet echt iets over verklappen (het valt me zwaar... zo zwaar...). Maar het zit er dus aan te komen! Stukje bij beetje zit er schot in de zaak en uiteraard zal ik mijn best doen de virtuele wereld met enige regelmaat op de hoogte te houden van (al dan niet grote) vooruitgang!

Koffie en cola (LIGHT!)

Mijn inname van caffeïne was de afgelopen dagen al flink gestegen, kwestie van wakker blijven. Want hoewel Algemene Taalkunde echt hoere-interessant is, leest de cursus toch niet altijd even vlotjes en is het sporadisch echt wel moeilijk je aandacht erbij te houden. In ieder geval, het heeft geholpen want ik ben toch wel nagenoeg zeker geslaagd voor het vak, maar dat was mijn punt niet. Ik wilde maar even zeggen dat de koffie er met een nog sneller tempo door zal gaan de komende dagen. Volgende week wordt namelijk de week van, jawel, Spaans! Spaans ftw, NOT. Spaans is een ontzettend mooie taal, maar het is echt belachelijk hoe tijdrovend het stampen van woordenschat is. Herhalen, herhalen, herhalen, nog een keer doorlezen, opschrijven, nog een keer herhalen... Vooral als je zo'n kleine 50 pagina's vol "preguntar" en "el tema" op drie dagen tijd zomaar eventjes uit je hoofd moet kunnen aframmelen, zonder voorgenoemde pagina's verder ooit bekeken te hebben. (Eigen schuld, dikke toot op je kop natuurlijk) Maar koffie zal me redden, koffie is mijn god. Ik begin serieus te overwegen een enigzins koffie-gerelateerde cultus op te nemen in mijn toekomstig literair probeersel.
Aldus ben ik vastbesloten mijn ketchup nog wat harder te laten werken de komende week. Sevilla, here I come!

Adveniat Regnum Tuum: ART!

Om eventjes volledig off-topic te starten, wil ik toch maar eventjes een korte uiteenzetting doen van mijn examen ervaringen van de afgelopen dagen. Verleden maandag heb ik vrolijk "De Geschiedenis van de Europese Literatuur tot 1750" grondig verfuckt (analoog naar "verneuken"). Vervloekt zijt gij, Barok en Renaissance! Beide om geheel andere redenen natuurlijk... De Renaissance is als pareltje van optimisme en Humanistische periode bij uitstek natuurlijk veruit de leukste tijd uit de geschiedenis (hoera Erasmus, hoera Utopia, hoera!), jammer genoeg moet ik de schuld hier geheel afschuiven op mijn gebrekkige geheugen. Bij de Barok aan de andere kant, ligt het lichtelijk anders. Rita, u bent het toonbeeld van chaotische-rommel producent in uw hoofdstuk over Barok literatuur! Niet meer dan een bij benadering 90 pagina's lange verzameling van structuurloos aan elkaar gehanneste ("hannesen" : zeiken, klunzen,...) rommel, niet meer dan de opsomming, als het ware, van quasi ongerelateerde (vrij deprimerende) literaire onzin. Niet dat het de gemiddelde Barok schrijver ontbreekt aan creativiteit of virtuositeit, maar wat een pessimisme zonder tegenwicht zeg. De Barok was goed voor muziek (ik heb een uitgesproken liefde voor sarabandes, bourrées, gavottes en andere. Pachelbel en Purcell hadden nooit mogen sterven...), maar de thematiek binnen de literatuur is een ware mood-killer.
Algemene literatuurwetenschap aan de andere kant was een hele verademing. Madame Masschelein, uw cursus mag dan wel een beetje saai aandoen, het maken van uw examen was een uiterst ontspannende bezigheid.

Tot zover dan mijn kleine inleiding, die net een beetje uitgebreider is uitgevallen dan de verwachting was. Dus dan nu:


-Adveniat Regnum Tuum: ART-

Uw rijk kome. Míjn rijk, want ik heb weer een nieuw plan. Een plan voor het verwerven van monopolie, of toch een zekere grootheid door middel van niets minder dan kunst. Literaire kunst, meerbepaald, want het wordt nu toch eens tijd. Al jaren zit ik te roepen: "Ooit schrijf ik een boek!!" Ooit... Meermaals ben ik begonnen aan het kribbelen van een verhaaltje en telkens weer ben ik gestopt. Kortverhalen ja, die kwamen er wel. Ik was twaalf toen ik een punt zette achter de laatste woorden van "De vriendschapsdiamant", veertien na het onafgewerkte maar toch 40 bladzijden tellende "Marijke". Als huistaak voor Engels kwam er op 16 jarige leeftijd "Malaïka's Sword", een zes bladzijden tellend griezelverhaal met een kuteinde omdat ik al over mijn maximum aantal pagina's heen zat. In de loop van al die jaren waren er nog vele onafgewerkte kladjes van een paar bladzijden lang, zoals "Lê-angël" en "Eilandwacht" in het Nederlands, "I love Maya" en een herwerkte versie van de relatie in dat stukje in een totáál andere setting in "Exclusion of Change" in het Engels.
Ik bleek nooit de discipline of inspiratie te hebben om langer door te gaan, maar ik voel tijden van verandering naderbij komen. Nu ik taal- en letterkunde studeer wordt het me toch duidelijk dat de vakken Algemene Literatuurwetenschap en Algemene Taalwetenschap een niet onbelangrijke bron van zowel inspiratie als stijlverbetering zijn. Als ik dus na de examens weer wat tijd heb, wordt er hier waarschijnlijk begonnen aan een nieuwe poging, vol nieuwe moed, om eindelijk eens een literair werkje van enig formaat af te leveren. Hoe dat afloopt weet nog niemand, maar ik schat de slaagkans in ieder geval groter dan een aantal jaartjes terug!