Twilight

Twilight (Stephenie Meyer):

Het verhaal van Twilight kruipt. Het sleept zich verder, milimeters at a time, irritant traag. Behalve de ontdekking dat Edward een vampier blijkt te zijn (boehoe, het was nog niet duidelijk...) gebeurt er tot op het laatste moment nagenoeg niets, which is vreeslijk belachelijk. En dan heb je het: Het laatste moment. Het hele fucking kutboek in een stroomversnelling van gebeurtenissen die je echt niet had zien aankomen. Intrigerend, zou je zeggen. Bullshit. Het is een stupide last minute redding om het boek maar niet te doen uitdraaien op een narratologische catastrofe zonder plot. Geen duidelijke connectie, geen verborgen hints die de gebeurtenissen van het einde aankondigen, verklaren... Boring, boring, boring..... Het hele punt van een onmogelijke relatie tussen een mens en een vampier is trouwens op zichzelf al een vrij uitgemolken onderwerp. Ware het dan nog dat er een beetje drama rond gemaakt werd... But no. Iedere vorm van melancholie, verdriet, drama, catastrofe en welk ander romantisch over-emotioneel liefde-boven-dood gezeik dan ook wordt meteen de das omgedaan door een constante conclusie van "whatever! Let's go on and be SO happy" .
Twilight wordt ook niet gered door literaire kunde. Het taalgebruik is gewoontjes, wat prima is voor ofwel een boek met een fatsoenlijk plot, ofwel een kinderboek. Het personage van Bella is overigens compleet en ronduit stom. Je zou een wat complexere gedachtegang en emotionele huishouding verwachten van iemand die zich in een Buffy-like affair met een vampier bevindt.
En dan is er Edward, het schitterende licht tussen alle crap and garbage in Twilight. Het enige wat Meyer goed weet over te brengen doorheen het hele verhaal is de dualiteit en perfectie van Edward. Man of Monster, een bloeddorstig roofdier dat probeert een niveau van beschaving, menselijkheid, zelfs ridderlijkheid te bereiken. De ultieme perfectie van zijn uiterlijk past bij beide. Het allermooiste aan Edward is hoe achter zijn moeizaam verworven zachtheid en bescherming een steeds aanwezig rauw instinct, steeds aanwezig gevaar schuilt. Op sommige momenten lijkt hij niet meer te zijn dan een antropomorfisme van Passie. Edward is de enige reden dat ik dit boek in een ruk uitgelezen heb.

De vraag is maar net welke criteria je hanteert om een boek een goed boek te noemen...

Night-Wish

Ik ben ondertussen aanbeland op drie kwart van " Twilight" en hoewel ik het verhaal nog steeds irritant slopend, langdradig, traag en eventless vind, ben ik uitermate uitzonderlijk erg gefascineerd door het personage van Edward. Wanneer ik het boek uit heb volgt meer.

Ondertussen luister ik al de hele dag naar Nightwish balads, afgewisseld met " Hijo de la Luna" en een ontroerend "Linger" (by Epica, naturellement). Het roept vlagen van een vreemde mengeling van emoties op. Een constante van vlinders voor mijn jongen uit "Er was eens..." doorspekt met een waar gevoel van Agony (want in het Nederlands klinkt het gewoon niet zo zwaar als het moet) omdat ik niet in zijn buurt kan zijn, om de onbereikbaarheid. De intirge van Edward helpt niet. Zijn schoonheid, empathie, zijn niveau van begrip... Zijn perfectie in alles wat mij als belangrijk aandoet is pijnlijk gelijkaardig aan die van mijn Vlinder. Hoe aandoenlijk ook, de manier waarop hij duidelijk niet merkt wat zijn speelsheid, zijn onschuldig lachje met mij doet.

En nog even: While your lips are still red - Nightwish

Sweet little words made for silence
Not talk
Young heart for love
Not heartache
Dark hair for catching the wind
Not to veil the sight of a cold world

Kiss while your lips are still red
While he`s still silent
Rest while bosom is still untouched, unveiled
Hold another hand while the hand`s still without a tool
Drown into eyes while they`re still blind
Love while the night still hides the withering dawn

First day of love never comes back
A passionate hour`s never a wasted one
The violin, the poet`s hand,
Every thawing heart plays your theme with care

Kiss while your lips are still red
While he`s still silent
Rest while bosom is still untouched, unveiled
Hold another hand while the hand`s still without a tool
Drown into eyes while they`re still blind
Love while the night still hides the withering dawn

What crawls beneath.

Klokslag elf uur, 's avonds dan wel. Een kat schiet nog snel de straat over, vluchtig omkijkend naar de bosjes waar ze vandaan kwam. Straatlantaarns lijken wat minder fel te schijnen, het donker net iets zwarter dan daarnet. In de verte klinken voetstappen, trage maar lichte schreden in de nacht. Een raam sluit zich met een klap, gordijnen schuiven dicht overal in de straat, na nog een laatste angstige blik van de bewoners door het vensterglas. Om de hoek verschijnt een silhouet, lang en donker. Het lijkt bijna te zweven, met gebogen hoofd en een slepend zwarte mantel. De weinige mensen die zich op dit uur nog op straat bevinden, bewegen zich snel naar de overkant om het niet te kruisen. Een man is dapper. Hij lacht. Het duistere figuur licht het hoofd, groene ogen flitsen de man tegemoet. Hij lijkt te krimpen en haast zich verder. Bijna. De donkere figuur begeeft zich langs het smalle paadje naast de vervallen kerk naar haar bestemming. Hier is alles vergeten en verlaten. Ze opent een zware deur, sinistere klanken kruipen langs de trap omhoog. Het geluid zwelt aan met iedere trede en mengt zich met wreed gelach en duistere stemmen. Een tweede deur opent zich en door een waas van spinrag betreed ze het Feest, het Demonisch gewoel van Satan's avond in de Fak Letteren.

Bij deze moet ik natuurlijk ook vermelden dat de Fak zwaar roeleert. Babylon organiseert geweldig fijne parties waar dansen op tafel een must is, waar letteren zich verzoent met iedere andere faculteit te Leuven, waar de mensen elkaar waarderen, zolang je een beetje evil bent!

Rematch

Mooi, na de 3-week anniversary van de laatste keer dat een aantal smerige stukken crapuul van deze maatschappij bedachten dat ik een leuk slachtoffer zou worden ben ik van phase 2 (mentale zelfdestructie en chaos) aanbeland bij fase 3: Rematch!
Zeer fijn hoe snel ik die bereikt heb, mede dankzij de positieve invloed van de mensen om me heen. Rematch dus: Ik ben pissed, kwaad, razend op Zij die Het Deden en as such niet meer op mezelf. hiep hiep! Brengt uiteraard met zich mee: een zeer sterke drang het leven zo mooi mogelijk te vinden cause they will not fucking get me down! Heerlijk die vernieuwde levensenergie, bizar hoe echt alles positieve kanten heeft.

Maar het is mooi. Ik heb weer moed! Ik zie er weer een spreekwoordelijk gat in, like I always used to. Ik kan eindelijk weer een beetje terug naar mijn eeuwig positieve zelf!
En as for mijn fucking attackers: I RULE your tiny screwed over asses!

Ik begrijp niet...

Ik heb nogal een probleem met de Nederlandse taal, ik ben namelijk gewend dingen uit te drukken in het Engels omdat het beter past, mooier klinkt of omdat het Nederlands er gewoon niet de goede woorden voor heeft. Ergens vind ik het vreemd dat de afgelopen 7 berichten wel in het Nederlands gemaakt zijn, deze zal helaas toch weer even beroep moeten doen op het Engels.


I do not understand...

How people can be so ignorant. I don't understand what is so funny about completely disregarding another person's feelings. What am I, crazy? Am I insane for asking just a tiny bit of respect? It's strange how oblivious people can be to how much they hurt you.
I can understand how one cannot see the harm in what they do, how one can think it's all relative, not a big deal, because that's just the way it s according to their frame of reference. What I don't get though, is how a man can hear you say countless times that what he says bothers you, that it hurts, how he can watch the tears in your eyes and plainly say that he's joking and you should just fuck off if you can't stand it. All this after a whole period of even worse comments, I guess just because he knows it's frustrating and wants to have a good laugh about that too.
So what is it, ignorance? A lack of empathy? Or simply some weird urge to destroy someone?
If only he had an idea of what it causes. Though my feeling utterly damaged by all this is not his fault or responsibility, (face it, he can't help my history, he couldn't have known), I feel he's wrong for disregarding (maybe diminishing) my problem with this. Isn't it just the right and humane thing to do to make the tiny effort of taking my feelings in this into account?
I'm miserable. At the end of it I just feel too worthless to think I even have a right to make a big deal out of it. I hope he at least got what he wanted by making me feel so sick about myself...

Sneeuw

Zondag 23 november van het jaar 2008, 2de Era. Een dag die geen Don Bosco volgeling ooit zou vergeten, deze dag ging waarlijk de geschiedenis in... Het was de dag waarop de beslissende veldslag gevoerd werd tussen de trouwe, nederige peda-dienaren en zij die hun taak verloochenden om hogere (duivelse!) sferen op te zoeken.
Onder luid geschreeuw bestormden de twee partijen elkaar op het Legendarische Peda-veld en toen barstte de hel los. Kogels van alle soorten en maten vlogen kriskras in het rond, vergezeld door kreten van doodsangst en pijn. Onze demonische verraders kregen het zwaar te verduren, maar wisten het tij te doen keren! Zij waren dan ook zwaar in de meerderheid. Vol afschuw dachten we dat onze tijd gekomen was, hier zou het eindigen. Vaarwel vrede wereld! Het onrecht zegeviert...
Maar wacht! Daar, in de verte verscheen een silhouet. Als een donderslag betreedde de Reus van Don Bosco het slagveld. Onze kansen werden plots gelijkgetrokken, we voelden weer een sprankeltje hoop... Met vernieuwde moed heften we een verse strijdkreet aan, met heel ons hart en ziel vlogen we de vijand aan, klaar om hem te vernietigen.

Er was niet echt een winnaar van sneeuw@Don Bosco: snowwars 1st edition. Wegens uitputting van alle deelnemers werd de fun helaas vroegtijdig afgebroken. Toegegeven, het was geweldig, het was leuk, Hurray voor sneeuw. Dat we dat nog mogen meemaken!

Rape: The Aftermath

Het wordt er toch een keer tijd voor. Ik heb naar eigen mening veel te lang gezwegen, verstopt, om vervolgens te probéren iets te laten merken, duidelijk te maken wat de gevolgen allemaal kunnen zijn... Om dan maar half gehoord en begrepen te worden. Daarom een schrijfseltje, vooral voor mezelf, misschien in de hoop dat zij die het lezen daarna wat beter begrijpen hoe de wereld draait.

Misbruik en verkrachting zijn zeer merkwaardige dingen. Ze fucken met je hoofd op de meest uiteenlopende manieren, afhankelijk van de manier waarop, wanneer, met wie..... Vreemd toch. Verkrachting is verkrachting kan je zeggen. En toch maakt íeder klein detail zoveel verschil in wat daarna komt. Ik heb het allemaal wel vaker dan één keer moeten doorstaan en telkens was het weer wat nieuws waarbij ik opeens een paniekaanval kreeg of andere dergelijke dingen.
In ieder geval blijven de gevolgen van seksueel misbruik heus niet beperkt tot issues met seks, want tot zoverre kunnen mensen het over het algemeen wel begrijpen (hoewel er schandalig genoeg zelfs in mijn eigen omgeving mensen bevinden die van mening zijn dat dat allemaal geen ene reet met elkaar te maken heeft). Het heeft zoveel gevolgen voor mijn eigenwaarde. Ik geloof momenteel niet dat ik ooit nog het idee zal hebben dat ik mooi of belangrijk genoeg zal zijn voor iemand. Ik heb niet het idee dat ik ook maar een greintje respect verdien. Iets in mijn hoofd zegt me dat dat idee niet klopt en vecht dan ook ongelooflijk hard tegen álles wat onrecht is in deze wereld, dat is dan ook wat mensen vaak zien. Maar diep, diep vanbinnen heerst het gevoel dat ik nog net goed genoeg ben om gebruikt te worden. Seks binnen een relatie is daardoor voor mij ook nooit meer geweest dan een verplichting, iets waar ik niet bepaald iets over te beslissen heb. Daarnaast de afschuwelijke problemen met mijn gewicht, want een hoer is niet dik, zo zit het in mijn hoofd gebrand. Ik ben zo vaak door respectloze, kwetsende, dwingende handen gegaan... Het is niet alleen wat ze doen. Het is hoe ze je lelijk noemen, hoe ze je uitlachen omdat je niet dun genoeg bent, hoe ze je zeggen dat dit is wat vette, lelijke snollen verdienen... Urenlang. Dat ze terwijl ze blijven beuken al kreunend roepen dat als je maar mooi geweest was, ze je goed zouden behandelen. Mooie vrouwen, goede vrouwen, die verdienen het niet. Ik was blijkbaar maar een waardeloos stuk straatprostitutie of iets dergelijks. Om de een of andere reden kwamen dat soort uitspraken bij ieder volgend incident terug (terwijl het nooit dezelfde daders zijn geweest). Ik weet niet hoe het komt, misschien is het een manier voor hen om te rechtvaardigen wat ze doen, in hun eigen hoofd.....
Er zijn flashbacks op om het even welk moment. Flashbacks en paniekaanvallen, door hele kleine dingen. Een simpele opmerking die schijnbaar niets met de zaak te maken heeft, een geur die toen ook aanwezig was... Stomme dingen als een stem die ik denk te herkennen, of gewoon al de blik in iemand's ogen. Heel fijn, als je in de les zit, op café, bij je kotgenootjes in de keuken, ik zeg maar wat. Heel fijn om dan niet te laten merken wat je doormaakt. Ik zou het willen uitschreeuwen, want flashbacks doen vaak ook fysiek pijn. Proberen nog een normaal gesprek te voeren terwijl je beelden voor je ogen ziet flitsen alsof ze diezelfde seconde gebeuren... Ik zou soms zo graag iemand willen kunnen aanspreken, zeggen wat er scheelt en waarom, hulp vragen zodat ik even niet alleen moet zijn, even veilig, even troost kan zoeken.. Ervaring leert helaas dat ik dan meer dan vaak genoeg op onbegrip stuit, een aansteller wordt gevonden. Blijkbaar is verkrachting niet iets waar je over hoort te praten, tenzij je liegt... Waarom niet? Waarom is het zo fout om zoiets aan mensen te vertellen tenzij je ze 20 jaar kent en met ze wil samenwonen ofzo? Whatever... Ik ben vaak genoeg een leugenaar genoemd. En als men niet zegt dat ik lieg, dan zeggen ze dat het m'n eigen fout is. Ik denk al vaak genoeg dat het mijn eigen fout is, ik hoef het niet ook nog van een ander te horen. De bevestiging die anderen vaak geven aan mijn eigen schuldgevoel helpt niet bepaald.
En oh relaties. Relaties zijn zo ingewikkeld, zo angstaanjagend... Meestal durf ik het nooit te laten blijken wanneer ik iemand leuk vind, omdat ik denk dat het niet mogelijk is dat mensen mij ooit willen. Áls ik het dan wel doe ren ik weg als een angsthaas op het moment dat het me wat te werkelijk wordt. Een relatie betekent seks, someday, somehow. Hoe vaak een man ook zegt dat ie zal wachten, wachten moet ooit ophouden. Als dat moment komt weet ik gewoon dat ik zal terugvallen in een patroon van seks omdat het móet, omdat ik denk dat het hoort, omdat ik denk dat er me anders ergere dingen te wachten staan... Daar wil ik niet terug heen.

Ik weet niet goed meer waar ik met m'n gedachten gebleven ben. Het was niet de bedoeling dat dit zo chaotisch zou worden, ik weet ook niet zeker of het wel overgekomen is zoals ik wilde, of het z'n doel wel (gedeeltelijk) heeft bereikt... Het moest in ieder geval van me af.

Leuven, Niña en de typetjes.

Gevaarlijk Leuven

Een Kreet weerklinkt, harder dan de huilende wind
Waarom ben ik
De enige die opkijkt.
Zoekend de onzichtbare vrouw
Wiens angst verwaarloosd
Achteloos verworpen door
De maatschappij
Doodse schreeuw uit de hoek
Die ik niet vinden kan
Op Leuven station
Links en rechts heerst
Verachtelijke desinteresse
Doofheid voor de nood van de verdoofde vis
Op Leuven station.



Niña

Ik zou vaker Niña willen zijn. Ze is zoveel onbezorgder dan de anderen, zoveel vrijer. Niña is mij een van de liefste, je zal wel merken waarom, hoewel ik ze nog niet allemaal heb getoond. Er is nog Arte, die zo moeilijk onder woorden te brengen is. Er is Moonflower (of kortweg Moon) die slechts met periodes vaak komt, maar steeds sluimerend aanwezig is. En er is Vieja, allesomvattend. Maar vooraleerst: Niña.

Niña drukte haar neus nog wat harder tegen het raam, zo kon ze beter naar de poes kijken. Pluizig, dacht ze, en knuffelig. Ze tikte met een vinger tegen het raam in een poging de aandacht van het beest te trekken. De kat keek op en graaide met een poot naar Niña's vinger, die veilig achter het glas zat. Niña kraaide van pret. Genoeg met de poes gespeeld.
Mama had pudding gemaakt. Niña houdt van pudding. Ze nestelde zich met haar kommetje op de bank en keek even naar de inhoud. Geel. Niña vindt geel een mooie kleur, maar niet zo mooi als blauw. Zoals de lucht. Niña begroef haar lepeltje in de pudding, een beetje triest om het verbreken van het gladde oppervlak. Niña knijpt haar ogen toe, rimpeltjes om haar neus en een gelukzalig lachje, na de eerste hap. Ze lepelde door, kleine hapjes.

Niña eet haar buikje rond, met pudding!

Er was eens...

Een Jongen.

Er waren er al zoveel. Zoveel vóór hem... Zovelen die mij niet wilden en zovelen die probeerden, tevergeefs. Bang ben ik, bang dat het weer opvoorhand verloren hoop is, een illusie, een foute inschatting... Hoewel ik wel telkens zo nerveus, zo warm en koud tegelijk, zo verward zit te kijken wanneer ik je eindelijk misschien niet zo per ongeluk tegenkom. (Ik probeer het te verbergen, ik denk dat het me lukt.) Hoewel ik niets aan je kan bedenken wat me stoort, wat me niet interesseert... Het lijkt bijna niet mogelijk dat ik deze keer niet ontdek dat ik niet voelde wat ik dacht wanneer het eigenlijk al te laat is. Ik weet dat ik dat wel jammer zou vinden, maar het lijkt allemaal onwerkelijk. En als, zelfs áls straks blijkt dat je toch in mijn hoofd blijft ronddwalen als een verdwaald mysterie en ik blijf hopen... Ga jij Zien? Willen? nee..... Onbereikbaar. Gesloten. Onwennig. Onzeker... Jij meer dan ik.


Stress - Daedre

"FUCK!" riep ze, want het sponsje glipte voor de zoveelste keer uit haar handen. Een vuist op tafel, nog een kreun. Wat een kutdag. Daedre veegde een traan van frustratie weg uit haar ooghoek en zuchtte, want niets ging zoals het moest vandaag. De tijd was o zo traag gegaan en in plaats van zich met iets zinnigs bezig te houden had ze alweer toegegeven aan de zo makkelijke optie gewoon niets te doen. Insignificantie. Daedre kon zichzelf wel voor de kop slaan. Ondertussen verwoed met het sponsje over een hardnekkige vlek heen schurend bekroop haar de gedachte hoe ze tot nu toe niet bepaald íets bereikt had. Naast een hoop onuitgediepte interesses stonden ook een aantal vergooide opleidingen op het lijstje der mislukking. De vlek was al verdwenen, het sponsje schuurde nog steeds. Daedre staarde in een waas van tranen naar het witte tafelblad. Ze zou graag het sponsje aan duizend stukjes scheuren, alsof het ding verantwoordelijk was voor hoe ze dit keer alweer goed bezig was haar studies naar de maan te helpen. Eigenlijk wilde ze zichzelf aan duizend stukjes scheuren...
Hoofdpijn
godverdomme.
Alles ging mis, ze voelde zich waardeloos. De mensen kwamen binnen en Daedre staarde even.
Daedre zette een paar keer een grote mond op, zomaar.
Daedre haalde mensen naar beneden, zomaar.
Daedre is een bitch: ze heeft een slechte dag.

Llorar - Alleen

- Al dagenlang leefde ze op automatische piloot, zich steeds slomer door de dag slepend, kijkend naar de wegtikkende minuten op de klok. Elke handeling was een noodzakelijke, eentonige manier om de tijd te doden tot het moment dat haar omgeving weer tot leven zou komen.
Llorar tikt met vlugge vingers.
Of ze keek nu en dan eens uit het raam, vol ergernis om de rumoerigheid van de straat. Betere en nuttigere dingen om te doen bleven zich opdringen tijdens het eindeloze klikken in het zoveelste spelletje Bejeweled, Llorar had geen zin. Misschien ook niet de kracht.
Llorar tikt wat sneller.
Niet de kracht. Het zal wel, denkt ze bij zichzelf, alweer een slap excuus zijn. Soms wist ze het. Geen aansteller, geen schuldige. Maar meestal bleef de klok tikken, Bejeweled vervelen en de gedachte aanwezig van zelf gezocht. Dat het al voorbij zou moeten zijn.
Llorar weet: zelfs al is het dat niet.....
Het is geen geldig excuus. Het zou haar niet mogen beïnvloeden en overmand door weer een volgende illusie van haar eigen zwakte zakte ze wat dieper weg in haar stoel.
Nicotine
brengt geen rust meer. Niet in haar hoofd, wel haar handen. Ze vroeg zich af, soms, of ze gebaat was bij zoveel sociaal isolement. Bijna was de eenzaamheid ondraaglijker. Bijna.
Llorar kijkt op de klok. Half 6. De tijd beweegt even traag als de beelden in haar hoofd.

Van Drank en Rede

Het interesseert mij niet zo. De meesten van mijn soortgenoten ( aka de Rest van het Studentenras) hebben er veel meer affiniteit mee dan ik (wat me geheel niet stoort) ongeacht of ze ertegen kunnen of niet (wat me enkel stoort wanneer men mij dan Bitch begint te noemen met dronkenschap als excuus).
Toch blijk ik, zeker gezien het feit dat ik eigenlijk nooit veel drink, tot op een vrij acceptabel niveau wel tegen alcohol te kunnen. Dat is handig, want zo kan je dan semi-stoere meelopers onder tafel drinken en achteraf sociaal afstraffen omdat ze zich in al hun meeloperij hebben laten verleiden tot het gebruik van het woord "Bitch".
"Het was een moptje he"
Moptje my ass. Ik begrijp niet goed wat er zo hillarisch is aan mij uitschelden voor iets wat de meeste mensen definiëren als een hoogst onvriendelijk kutwijf met een overdosis promiscuïteit in haar karakter (om het maar voor één keer niet flat-out "Slet" te noemen).
"Maar ik was zat..."
Like I care. Wat is toch het probleem dat mensen steeds blijken te hebben met het opnemen van verantwoordelijkheid?! Je kan ofwel je muil dicht houden, ofwel zorgen dat je dan maar wat minder drinkt als je weet dat je jezelf niet in de hand kan houden.
"Sorry"
Werkt enkel wanneer je het zegt in NUCHTERE toestand en wanneer je niet al een half uur flauwe excuses zit te verzinnen voor je gedrag en mij dan maar een aansteller noemt wanneer dat niet werkt. Sorry is gewoon sorry. Niet een heel relaas over waarom je acties toch zo vergeeflijk zouden moeten zijn omdat je niet instaat voor jezelf. Bullshit, Loser.

Alcohol is een zeer vreemd beest. Het verandert zachtaardige watjes in respectloze klootzakken, zichzelf respecterende vrouwen in achteloze hoeren en galante mannen in verkrachters.
Alcohol, AWOERT!

Ushuaïa

Want Ushuaïa ruikt lekker, is multifunctioneel en het ontwerp van de productverpakking zorgt om allerlei vreemde redenen voor een zeer rustgevend gevoel.

Ik stuitte weer even op een -zeer lyrische- bron van inspiratie een aantal uur geleden. Helemaal overmeesterd door literaire overtuigingskracht heb ik me de afgelopen drie uur gewijd aan het bestuderen van deze invloedrijke fontein van woorden, om me daarna even mateloos te frustreren over het feit dat ik de login gegevens van mijn tot een kwartier geleden lang vergeten blog vergeten ben. Goed, het is niet levensbedreigend en uiteindelijk is het net zo makkelijk snel een nieuw plekje voor mijn sporadische geesteskindjes aan te maken. Hierbij toch nog even de link naar mijn oude (helaas enigzins verwaarloosde) blog: http://a-kater.blogspot.com .

Het is weer het zoveelste begin van een nieuwe poging tot het volbrengen van een al lang bestaand concept in mijn uitermate warrige hoofd, laten we dus voor de zoveelste keer hopen dat -mede dankzij een proces van trial en error- deze kleine webstek wél blijft bestaan. Allen hoera!
Ik moet me na deze kleine inleiding helaas alweer toeleggen op het voorbereiden van feestelijkheden, wat toch ook wel belangrijk is gezien de sociale en ontspannende functie die dit soort activiteiten tekent.
Er volgt meer (hopelijk!), tot weerziens.