Llorar - Alleen

- Al dagenlang leefde ze op automatische piloot, zich steeds slomer door de dag slepend, kijkend naar de wegtikkende minuten op de klok. Elke handeling was een noodzakelijke, eentonige manier om de tijd te doden tot het moment dat haar omgeving weer tot leven zou komen.
Llorar tikt met vlugge vingers.
Of ze keek nu en dan eens uit het raam, vol ergernis om de rumoerigheid van de straat. Betere en nuttigere dingen om te doen bleven zich opdringen tijdens het eindeloze klikken in het zoveelste spelletje Bejeweled, Llorar had geen zin. Misschien ook niet de kracht.
Llorar tikt wat sneller.
Niet de kracht. Het zal wel, denkt ze bij zichzelf, alweer een slap excuus zijn. Soms wist ze het. Geen aansteller, geen schuldige. Maar meestal bleef de klok tikken, Bejeweled vervelen en de gedachte aanwezig van zelf gezocht. Dat het al voorbij zou moeten zijn.
Llorar weet: zelfs al is het dat niet.....
Het is geen geldig excuus. Het zou haar niet mogen beïnvloeden en overmand door weer een volgende illusie van haar eigen zwakte zakte ze wat dieper weg in haar stoel.
Nicotine
brengt geen rust meer. Niet in haar hoofd, wel haar handen. Ze vroeg zich af, soms, of ze gebaat was bij zoveel sociaal isolement. Bijna was de eenzaamheid ondraaglijker. Bijna.
Llorar kijkt op de klok. Half 6. De tijd beweegt even traag als de beelden in haar hoofd.