Rape: The Aftermath

Het wordt er toch een keer tijd voor. Ik heb naar eigen mening veel te lang gezwegen, verstopt, om vervolgens te probéren iets te laten merken, duidelijk te maken wat de gevolgen allemaal kunnen zijn... Om dan maar half gehoord en begrepen te worden. Daarom een schrijfseltje, vooral voor mezelf, misschien in de hoop dat zij die het lezen daarna wat beter begrijpen hoe de wereld draait.

Misbruik en verkrachting zijn zeer merkwaardige dingen. Ze fucken met je hoofd op de meest uiteenlopende manieren, afhankelijk van de manier waarop, wanneer, met wie..... Vreemd toch. Verkrachting is verkrachting kan je zeggen. En toch maakt íeder klein detail zoveel verschil in wat daarna komt. Ik heb het allemaal wel vaker dan één keer moeten doorstaan en telkens was het weer wat nieuws waarbij ik opeens een paniekaanval kreeg of andere dergelijke dingen.
In ieder geval blijven de gevolgen van seksueel misbruik heus niet beperkt tot issues met seks, want tot zoverre kunnen mensen het over het algemeen wel begrijpen (hoewel er schandalig genoeg zelfs in mijn eigen omgeving mensen bevinden die van mening zijn dat dat allemaal geen ene reet met elkaar te maken heeft). Het heeft zoveel gevolgen voor mijn eigenwaarde. Ik geloof momenteel niet dat ik ooit nog het idee zal hebben dat ik mooi of belangrijk genoeg zal zijn voor iemand. Ik heb niet het idee dat ik ook maar een greintje respect verdien. Iets in mijn hoofd zegt me dat dat idee niet klopt en vecht dan ook ongelooflijk hard tegen álles wat onrecht is in deze wereld, dat is dan ook wat mensen vaak zien. Maar diep, diep vanbinnen heerst het gevoel dat ik nog net goed genoeg ben om gebruikt te worden. Seks binnen een relatie is daardoor voor mij ook nooit meer geweest dan een verplichting, iets waar ik niet bepaald iets over te beslissen heb. Daarnaast de afschuwelijke problemen met mijn gewicht, want een hoer is niet dik, zo zit het in mijn hoofd gebrand. Ik ben zo vaak door respectloze, kwetsende, dwingende handen gegaan... Het is niet alleen wat ze doen. Het is hoe ze je lelijk noemen, hoe ze je uitlachen omdat je niet dun genoeg bent, hoe ze je zeggen dat dit is wat vette, lelijke snollen verdienen... Urenlang. Dat ze terwijl ze blijven beuken al kreunend roepen dat als je maar mooi geweest was, ze je goed zouden behandelen. Mooie vrouwen, goede vrouwen, die verdienen het niet. Ik was blijkbaar maar een waardeloos stuk straatprostitutie of iets dergelijks. Om de een of andere reden kwamen dat soort uitspraken bij ieder volgend incident terug (terwijl het nooit dezelfde daders zijn geweest). Ik weet niet hoe het komt, misschien is het een manier voor hen om te rechtvaardigen wat ze doen, in hun eigen hoofd.....
Er zijn flashbacks op om het even welk moment. Flashbacks en paniekaanvallen, door hele kleine dingen. Een simpele opmerking die schijnbaar niets met de zaak te maken heeft, een geur die toen ook aanwezig was... Stomme dingen als een stem die ik denk te herkennen, of gewoon al de blik in iemand's ogen. Heel fijn, als je in de les zit, op café, bij je kotgenootjes in de keuken, ik zeg maar wat. Heel fijn om dan niet te laten merken wat je doormaakt. Ik zou het willen uitschreeuwen, want flashbacks doen vaak ook fysiek pijn. Proberen nog een normaal gesprek te voeren terwijl je beelden voor je ogen ziet flitsen alsof ze diezelfde seconde gebeuren... Ik zou soms zo graag iemand willen kunnen aanspreken, zeggen wat er scheelt en waarom, hulp vragen zodat ik even niet alleen moet zijn, even veilig, even troost kan zoeken.. Ervaring leert helaas dat ik dan meer dan vaak genoeg op onbegrip stuit, een aansteller wordt gevonden. Blijkbaar is verkrachting niet iets waar je over hoort te praten, tenzij je liegt... Waarom niet? Waarom is het zo fout om zoiets aan mensen te vertellen tenzij je ze 20 jaar kent en met ze wil samenwonen ofzo? Whatever... Ik ben vaak genoeg een leugenaar genoemd. En als men niet zegt dat ik lieg, dan zeggen ze dat het m'n eigen fout is. Ik denk al vaak genoeg dat het mijn eigen fout is, ik hoef het niet ook nog van een ander te horen. De bevestiging die anderen vaak geven aan mijn eigen schuldgevoel helpt niet bepaald.
En oh relaties. Relaties zijn zo ingewikkeld, zo angstaanjagend... Meestal durf ik het nooit te laten blijken wanneer ik iemand leuk vind, omdat ik denk dat het niet mogelijk is dat mensen mij ooit willen. Áls ik het dan wel doe ren ik weg als een angsthaas op het moment dat het me wat te werkelijk wordt. Een relatie betekent seks, someday, somehow. Hoe vaak een man ook zegt dat ie zal wachten, wachten moet ooit ophouden. Als dat moment komt weet ik gewoon dat ik zal terugvallen in een patroon van seks omdat het móet, omdat ik denk dat het hoort, omdat ik denk dat er me anders ergere dingen te wachten staan... Daar wil ik niet terug heen.

Ik weet niet goed meer waar ik met m'n gedachten gebleven ben. Het was niet de bedoeling dat dit zo chaotisch zou worden, ik weet ook niet zeker of het wel overgekomen is zoals ik wilde, of het z'n doel wel (gedeeltelijk) heeft bereikt... Het moest in ieder geval van me af.