Twilight

Twilight (Stephenie Meyer):

Het verhaal van Twilight kruipt. Het sleept zich verder, milimeters at a time, irritant traag. Behalve de ontdekking dat Edward een vampier blijkt te zijn (boehoe, het was nog niet duidelijk...) gebeurt er tot op het laatste moment nagenoeg niets, which is vreeslijk belachelijk. En dan heb je het: Het laatste moment. Het hele fucking kutboek in een stroomversnelling van gebeurtenissen die je echt niet had zien aankomen. Intrigerend, zou je zeggen. Bullshit. Het is een stupide last minute redding om het boek maar niet te doen uitdraaien op een narratologische catastrofe zonder plot. Geen duidelijke connectie, geen verborgen hints die de gebeurtenissen van het einde aankondigen, verklaren... Boring, boring, boring..... Het hele punt van een onmogelijke relatie tussen een mens en een vampier is trouwens op zichzelf al een vrij uitgemolken onderwerp. Ware het dan nog dat er een beetje drama rond gemaakt werd... But no. Iedere vorm van melancholie, verdriet, drama, catastrofe en welk ander romantisch over-emotioneel liefde-boven-dood gezeik dan ook wordt meteen de das omgedaan door een constante conclusie van "whatever! Let's go on and be SO happy" .
Twilight wordt ook niet gered door literaire kunde. Het taalgebruik is gewoontjes, wat prima is voor ofwel een boek met een fatsoenlijk plot, ofwel een kinderboek. Het personage van Bella is overigens compleet en ronduit stom. Je zou een wat complexere gedachtegang en emotionele huishouding verwachten van iemand die zich in een Buffy-like affair met een vampier bevindt.
En dan is er Edward, het schitterende licht tussen alle crap and garbage in Twilight. Het enige wat Meyer goed weet over te brengen doorheen het hele verhaal is de dualiteit en perfectie van Edward. Man of Monster, een bloeddorstig roofdier dat probeert een niveau van beschaving, menselijkheid, zelfs ridderlijkheid te bereiken. De ultieme perfectie van zijn uiterlijk past bij beide. Het allermooiste aan Edward is hoe achter zijn moeizaam verworven zachtheid en bescherming een steeds aanwezig rauw instinct, steeds aanwezig gevaar schuilt. Op sommige momenten lijkt hij niet meer te zijn dan een antropomorfisme van Passie. Edward is de enige reden dat ik dit boek in een ruk uitgelezen heb.

De vraag is maar net welke criteria je hanteert om een boek een goed boek te noemen...