Leuven, Niña en de typetjes.

Gevaarlijk Leuven

Een Kreet weerklinkt, harder dan de huilende wind
Waarom ben ik
De enige die opkijkt.
Zoekend de onzichtbare vrouw
Wiens angst verwaarloosd
Achteloos verworpen door
De maatschappij
Doodse schreeuw uit de hoek
Die ik niet vinden kan
Op Leuven station
Links en rechts heerst
Verachtelijke desinteresse
Doofheid voor de nood van de verdoofde vis
Op Leuven station.



Niña

Ik zou vaker Niña willen zijn. Ze is zoveel onbezorgder dan de anderen, zoveel vrijer. Niña is mij een van de liefste, je zal wel merken waarom, hoewel ik ze nog niet allemaal heb getoond. Er is nog Arte, die zo moeilijk onder woorden te brengen is. Er is Moonflower (of kortweg Moon) die slechts met periodes vaak komt, maar steeds sluimerend aanwezig is. En er is Vieja, allesomvattend. Maar vooraleerst: Niña.

Niña drukte haar neus nog wat harder tegen het raam, zo kon ze beter naar de poes kijken. Pluizig, dacht ze, en knuffelig. Ze tikte met een vinger tegen het raam in een poging de aandacht van het beest te trekken. De kat keek op en graaide met een poot naar Niña's vinger, die veilig achter het glas zat. Niña kraaide van pret. Genoeg met de poes gespeeld.
Mama had pudding gemaakt. Niña houdt van pudding. Ze nestelde zich met haar kommetje op de bank en keek even naar de inhoud. Geel. Niña vindt geel een mooie kleur, maar niet zo mooi als blauw. Zoals de lucht. Niña begroef haar lepeltje in de pudding, een beetje triest om het verbreken van het gladde oppervlak. Niña knijpt haar ogen toe, rimpeltjes om haar neus en een gelukzalig lachje, na de eerste hap. Ze lepelde door, kleine hapjes.

Niña eet haar buikje rond, met pudding!